چرا الآن در حمله به مجاهدین خلق، خود رژیم هم به شدت دست دارد و چرا درک این موضوع برای نتیجه‌گیری‌ی عملی مهم است؟

به غلَت‌های اهتمالی‌ی املاعی توجه نکنید*

اول: این را بگویم که اگر سازمان مجاهدین خلق، سازمان دمکراتی بود، به خاتِرِ کشتن صدها یا هزاران پاسدار و بسیجی، دستشان را می‌بوسیدم و برای اینکه ابروهایتان را از این حرفم در هم نکشید، باید بگویم که اگر از جنبش‌های آزادی‌خاهانه‌ی کنونی‌ی خاورمیانه و آفریقا درسی نگرفته‌اید، بروید به عنوان مثال، یه مقدار راجع به نلسون مندلا بخانید تا اسیر تفکرات سوسول‌دمکرات‌ها (گفتم سوسول‌دمکرات‌ها) نشوید.

دوم: در چرایی‌ی این موضوع، یعنی به شدت دست داشتن رژیم در تبلیغات بر علیه مجاهدین در حال حاضر (تاکید می‌کنم: در حال حاضر)، باید بگویم که این حکومت که زبان خوش و حتا زبان تهدید را نمی‌فهمد (مگر اینکه مردم روزی روزگاری، که ممکن است همین فردا جرقه‌ای زده شود، در عمل به ارگان‌هایش حمله کنند)، فهمیده است که اگر مردم جرعت کنند و کار به جنگ تمام عیار بکشد، ممکن است مورد حمایت نیروهای مسلح اف.ان و ناتو قرار بگیرند و برای همین سعی می‌کند حمله‌ی احتمالی‌ و حمایتی‌ی این نیروها به حکومت جمهوری اسلامی را شبیه به حمله‌ی صدام به ایران (بر فرض که اول خود حکومت، به خاتِرِ دست‌یابی به نعمت، به حکومت صدام حمله نکرد) و مساوی با حمله به وتَن/مملکت/سرزمینِ‌مادرپدری جلوه داده و با سوءاستفاده از احساسات وَتن‌پرستانه/دوستانه، حامیان چنین حمله‌ای را هم‌راهان مسعود رجوی و سازمانش جلوه داده و نیروهای بیشتری را بر علیه جنبش آزادی‌خاهانه‌ی مردم بسیج کند و خیلی‌ها را دچار تردید کند.

سوم: به این خاتِر هم که شده، ما باید خیلی خیلی مُواضِب باشیم که در تبلیغات علیه سازمان مجاهدین خلق، با اهداف رژیم همسو نشویم. برای همسو نشدن، باید نوک تیز حمله‌مان به این سازمان را متوجه دمکرات نبودن/ توتالیتر بودن آن کرده و مجبورشان کنیم که برنامه و خاسته‌هایشان را به صورت مدون اراعه دهند تا درست بفهمیم که حرف حسابشان چیست، وگرنه اگر آن‌ها نیروهای حامی‌ی رژیم خمینی را کشتند، خوب نیروهای خمینی هم آن‌ها را کشته بودند یا کشتند. این به آن در.



* در رابته با غلَت‌های املاعی