رژیمی که «به مرگ گرفته تا به مرگ راضی کند»، حتمن، با کمی هوشیاری، بازی را خواهد باخت. لبخند بزنید و مدتی در بستر تفکر، غلت بزنید

حکومت به مرگ گرفته تا به مرگ راضی کند و چنین گرفتنی با هیچ قانون ریاضی و فیزیکی و علم‌الاشیاء و حتا منطق یا سیاست و البته که با عقل هم جوردرنمیاد و به همین خاطر است که عاقلان روی درستی‌ی این ادعا که « باید به مرگ بگیری تا به تب راضی کنی»، شک نمی‌کنند. آره درسته که آدم میتونه به تب راضی بشه، اما این‌جا همش مرگه، این‌جا همش مرگه، و به همین خاطره که اکثر آزادگان آمده‌اند به جرگه. یک ملت نمی‌تواند دائم در تشویش و اضطراب و نگرانی زندگی کند و چرکی که 31 سال است که پیکره‌ی مردم را فراگرفته، اکنون سر بازکرده‌است و تقریبن! محال است که این جسم حداقل بخشی از این چرک را بیرون نریزد.
دلم می‌خواست بگویم که حتمن، حتمن، حتمن حکومت را در همین یکی دو سال به عقب‌نشینی واخواهیم‌داشت، اما این بستگی به این داره که بتونیم هرچه زودتر ریل‌های قطار جنبش را بر سر جای اصلی‌شان، محکم کنیم.
به‌طور نمونه، عین قضیه‌ی بالا در مورد حکومت هم صادق است. اگر به حکومتیان می‌گوییم که تا قیام نکرده‌ایم، بفهمید که باید عقب‌نشینی کنید، و اگر فعلن می‌خواهیم با مسالمت پیش برویم، پس دیگر نه‌تنها نباید حرف از محاکمه و مجازات آن‌ها بزنیم، بلکه باید مصونیت جانی، مالی و قضائی آنها را تبلیق کنیم.
به‌طور نمونه، مسالمت‌آمیز بودن جنبش را دائمی و اصل قرآنی جلوه ندهیم.
باقی نمونه‌ها فعلن با شما

آقای منتظری! کجایی که بگویی روحانیتی که حداقل نگوید «ولایت فقاهت خامنه‌ای، نامشروع و باطل است» خودش هم باطل است

من رییییییییییییییی...م به آن جمهوری اسلامی‌ای که روحانیتش هم حق عقیده ندارد، حق بیان ندارد. ای روحانی‌ای که ادعای طرفداری از حقوق انسانی داری و انقدر از قانون اساسی جمهوری اسلامی دفاع میکنی، آیا جمهوری اسلامی‌ی تو، به خود تو حق نظر داده است؟ اگر داده است، حق اظهار نظر داده است؟ اگر داده است، پس چرا نمیگی «ولایت فقاهت خامنه‌ای نامشروع و باطل است» ؟

آیا واقعن امشب باید به سمت آکسیون نهایی رفت؟

بابا کشتید ما رو از بس گفتید «آکسیون نهایی»، «آکسیون نهایی». آخه یه ذره فکر می‌کنید که دارید چی می‌گید؟ «آکسیون نهایی» یعنی قیام. یعنی اشغال قرارگاه‌های بسیج و سپاه. یعنی رودرروئی مسلحانه با نیروهای مسلح حکومت. من به این خاطر این حرفا رو زدم: « اگر برای قیام، آمادگی‌ی فکری-سیاسی-روحی-فرهنگی-روانی-فیزیکی-زمانی-گروهی و خیلی چیزای دیگه نداریم، حداقل، آن‌ را نفی نکنیم. حداقل بگوییم که به آن فکر می‌کنیم. حداقل بگوییم که ممکن است لازم شود. حداقل بگوییم خود را برای آن، آماده می‌کنیم، هرچند که اصلن و قلبن به آن تمایل نداریم و اگر زمانی دست به قیام بزنیم، از روی ناچاری است» که می‌دیدم و می‌بینم برای آمادگیِ مردم به قیام، کار چندانی صورت نمی‌گیره و اکثریت عظیمی از روشنفکران مسالمت‌آمیز بودن راه رسیدن به آزادی را قسم خورده‌ و آیه‌ی قرآن کرده‌اند.
اما این واقعیت را فعلن بپذیریم که چنین آمادگی‌ای در مردم وجود ندارد و دست از شعارهای پوپولیستی برداریم.
من که میگم برای امروز دیگر بس است و به خانه‌هایتان بروید. همین که ثابت کردید هر موقع که اراده کنید، به خیابان‌ میآیید، بزرگترین دست‌آورد است. نیروها را زود به زود هرز ندهید.

آقای بابک داد با چه عقلی از یک طرف از خامنه‌ای می‌خواهند که به مردم بپیوندد و از طرف دیگر حرف از محاکمه‌اش میزنند؟

البته این اعتراض، شامل تمام کسانی‌ست که دچار آشفته فکری شده‌اند و از حکومت می‌خواهند که عقب‌نشینی کند که مردم پیروز شوند تا آن‌ها (حکومتیان) را بگیرند و دادگاهی کنند!!!!! خوب درست است که خ.ر خر است، اما دیگه اونقدرها هم نه.

بابک داد: «جناب آقای خامنه ای!... بياييد در اين دم آخری به ملت بپيونديد. هنوز دير نشده است. شانه های مردم شما را بی هيچ منتی می پذيرند تا بيست سال ستم تان را بر آنها گريه کنيد و طلب عفو نماييد. مردم شما را می بخشند و عادلانه محاکمه تان خواهند کرد. اين ملت بغض و کينه های سياهی را که در دل شما و پيروانتان هست، در دل پاکشان ندارند. باور کنيد.

... تسليم خواست ملت شويد و به پايان استبداد سياه دينی تان گواهی دهيد. کسی چه می داند؟ شايد اين اقدام شما جلوی خونريزی های بسياری را بگيرد و ای بسا بابت همين يک قدم مثبتی که بر می داريد، بتوان با ديده خطاپوشی بر گناهان بسيار شما نظر افکند...

جناب آقای خامنه ای!

اين آخرين فرصت بازگشت به صف ملت را ناديده نگيريد. دست از سر فرزندان ما برداريد.... بازگشتن و توبه هم حق شماست! اگر امروز بازگرديد، ملت ما شما را می بخشد اما "فراموش نمی کند". شايد اگر تأخير کنيد و به جنايتهايتان ادامه دهيد، مردم ديگر نه فراموش کنند و نه ببخشند.»

آقای بابک داد خامنه‌ای را در صورت پیوستن به مردم، دادگاهی می‌کنند، یک جا می‌بخشند، یک جا چه بسا که بتوانند ببخشند و یک جای دیگر مجبور به امضای توبه‌نامه می‌کنند. آخر چطور ممکن است از فردی که این همه نیروهای سرکوبگر در اختیار دارد و هر خریت‌اش ممکن است به بهای جان ده‌ها یا صدها آزادی‌خواه تمام شود، چنین انتظاری داشت؟! اگر قیامی صورت گرفت و حکومت سرنگون شد، که خوب بحث دیگری‌ست، وگرنه تا زمانی که جنبش با مسالمت پیش میرود، بنا را بر سر سازش و رسیدن به توافق و معامله قرار داده است و چنین توافقاتی، در سرشت خود، نمی‌تواند آنقدرها شامل خواری و زبونی‌ی یک طرف قرارداد باشد. و در این جاست که میتوان از مردم شیلی درس گرفت.

توئی که به‌هیچ‌وجه از واقعی یا ناواقعی‌بودن یک خبر، اطلاعی نداری، چرا منفی میدی؟

انقدر سخته برات که قبول کنی عمال این حکومت در شهرستانی کوچک که در آن کنترل و فشار بر مردم، چندین برابر شهرهای بزرگ است، دانش‌آموزی متعلق به جنبش سبز را شبانه به خارج از شهر برده و بطری به آن جایش فرو کرده‌اند تا دیگران عبرت! بگیرند؟ انقدر سخته برات که قبول کنی عمال این حکومت راننده‌ی مینی‌بوسی را که آشکارا و به منظور تقویت تظاهرات در تهران، مینی‌بوسش را پر از دانشجو کرده و به تهران برده را به قتل رسانده باشند. مگر این حکومت فقط توی تهران یا توی زندان است که دست به قتل و تجاوز میزند؟

من خبرنگار نیستم و اگر خبری آوردم نه به‌خاطر خود خبر که به‌خاطر توصیه برای این بود که همونطور که مثلن کسانی که از شهرستان به تهران میآیند، دور ماشین و مینی‌بوس و اتوبوسشان را پرچم سبز نمی‌بندند، بهتر است که اصلن راننده را هم بی‌اطلاع بگذارند.

هرچند که شرم هم خوب چیزیه! اما باز هم اگر می‌خواهید، معلومه که می توانید منفی‌باران ‌کنید تا هیچ اثری از این لینک هم باقی نماند.

چند وقت پیش شنیدم یک راننده‌ی مینی‌بوسی را که دربستی دانشجویانی را به تهران آورده بود، کشتند

اگر از شهرستان برای تظاهرات می‌آیید، با جمعیت‌های کم و جدا از هم بیایید

حکومتی که از مردم نترسد، نه تنها هیچ‌وقت برای آنها تره خورد نمی‌کند، بلکه داعمَن دماغشان را خورد می‌کند

اگر برای قیام، آمادگی‌ی فکری-سیاسی-روحی-فرهنگی-روانی-فیزیکی-زمانی-گروهی و خیلی چیزای دیگه نداریم، حداقل، آن‌ را نفی نکنیم. حداقل بگوییم که به آن فکر می‌کنیم. حداقل بگوییم که ممکن است لازم شود. حداقل بگوییم خود را برای آن، آماده می‌کنیم، هرچند که اصلن و قلبن به آن تمایل نداریم و اگر زمانی دست به قیام بزنیم، از روی ناچاری است، به‌خاطر زبان صلح و تفاهم و عقب‌نشینی نفهمیدن حکومت است، به خاطر تن‌ندادن حکومت به کمترین حقوق انسانی‌مان است، به‌خاطر ده‌ها سال به‌خاک‌کشیده‌شدن و تحمل دستهای هیولایی‌ که زانو بر سینه‌مان گذاشته و گلویمان را با شقاوت و قدرت تمام می‌فشرد است، به‌خاطر اجبار است، اجبار، اجبار.
نگزاریم حکومت مطمعن باشد که مردم هرگز شیشه‌‌ی بانکی را خورد نمی‌کنند، هرگز تفنگ‌به‌دستهایش را خلع‌سلاح نمی‌کنند، هرگز به قرارگاه‌های مزدورانش حمله نمی‌کنند. اگر انقلاب 57 ، شکست خورد، نه به‌خاطر این اقدامات، بلکه به‌خاطر فقر فرهنگی بود. به‌خاطر این بود که اکثریت مطلق تحصیل‌کردگانمان، نظام سیاسی، اقتصادی و فرهنگی‌ی غرب را استثماری و غیرانسانی دانسته و به دنبال حکومت "کارگری"-کمونیست‌ها و یا حکومت "عدل علی"-ملاها بودند. اکنون، هدف اصلی‌ی اکثریت مطلق دست‌اندرکاران این جنبش بزرگ، رسیدن به دمکراسی و احقاق حقوق بشری‌شان از طریق اصلاحات تدریجی در قانون اساسی موجود، و یا در صورت سرنگونی قهرآمیز حکومت، تصویب یک قانون اساسی کاملن دمکراتیک است. شناخت و بلوغ فکری‌ی میلیون‌ها مردمی که امروز به خیابان می‌روند، به‌هیچ وجه قابل مقایسه با مردم 30 سال پیش نیست و دست‌بردن به اسلحه، که امیدواریم پیش نیاید، ذره‌ای از این شناخت و فرهنگ، کم نمی‌کند.

یک سیاست‌مدار نسبتن عاقل، هرگز نمی‌گوید: «اگر حکومت یک قدم در مقابل جنبش سبز عقب‌نشینی کند، فاتحه‌اش خوانده است»ا

چنین حرفی تنها باعث این خواهد شد که حکومت دچار وحشت بیشتر شده و به هیچ عقب‌نشینی‌ای تن ندهد و با تمام قوا و تا نابودی خود یا جنبش دمکراتیک، دست به قتل و شکنجه و زندانی‌کردن و سرکوب مردم آزادی‌خواه بزند. گویی کسانی در گوش نماینده‌ی خدا بر روی زمین چنین میخوانند: «عقب‌نشینی نکن! بیچاره می‌شیم»، «عقب‌نشینی نکن! بیچاره می‌شیم»، «عقب‌نشینی نکن! بیچاره می‌شیم». اما جنبشی که اساسش بر مسالمت و رسیدن به توافق است، باید به حکومتیانی که از آن‌ها انتظار عقب‌نشینی دارد، تضمینات لازم را بدهد.
آیا بهتر نیست که اینطور بگوییم:

در حالت تشویق: «ای حکومت جبار، یک قدم به عقب برادار تا ده گناهت را ندیده گرفته و نیاریم به شمار»

در حالت تهدید: «اگر حکومت در مقابل جنبش سبز عقب‌نشینی نکند، فاتحه‌اش خوانده است»