ساکت ننشستن و برای آزادی فعالیت کردن، درستی‌ی فعلی‌ی تاکتیک «راه‌پیمایی در سکوت» را نمی‌تواند زیر سوال ببرد

به غلَت‌های اهتمالی‌ی املاعی توجه نکنید*

از نضر من، بر خلاف آنچه که سفسته‌گران میخاهند وانمود کنند، ساکت ننشستن و برای آزادی فعالیت کردن، رَبتی به درست نبودن «راه‌پیمایی در سکوت» ندارد! آیا آن کسی که مثلن با پخش اعلامیه یا شعارنویسی بر در و دیوار و اسکناس بر علیه حکومت، خود را در معرض ختَر قرار می‌دهد، ساکت نشسته است؟ آیا آن کسی که مثلن سعی می‌کند فامیل بسیجی و پاسدارش را قانع کند که اسلام خامنه‌ای، اسلام تالبانی است، ساکت نشسته است؟ آیا تا شعار داده نشود، احساس می‌کنید مبارزه‌ای صورت نگرفته است؟ شجاعان محترمی که چنین فکر می‌کنند، شعارشان را بدهند. اصلن روز یا روزهای معینی را برای دادن شعار انتخاب کنند. ترفداران سکوت که نمیتوانند با حضور و سکوتشان، برنامه‌ی آن‌ها را به هم بزنند! پس آن‌ها هم مهربانی کنند و اگر روزی به عنوان «راه‌پیمای در سکوت» مشخص شد، یا به خیابان نیایند (هرچند که بهتر و لازم است که بیایند و برای آمدن دیگران هم تلاش کنند) و یا اگر آمدند،  شعار ندهند و به دیگران هم بگویند که شعار ندهند. البته یادمان باشد که هر بَسات سیاسی‌ای که به هر دلیلی پهن می‌شود، اگر زمینه‌ی دلایلش را از دست بدهد، باید جمع بشود، حتا یک روزه. فقَت کافی است در آن روز، مثل 25 خرداد 88، یک میلیون به خیابان بیایند، تا هم شعار داده شود و هم این دفعه به مراکز حکومتی حمله شود.


* در رابته با غلَت‌های املاعی