موسوی و کروبی گفتند «راه‌پیمایی مردمی»، نگفتند که «تظاهرات مردم شجاع»ا

تظاهرات که می‌دونیم یعنی مردم قراره شعار بدن. یه عده شعار میدن که «تا سرنگونی خامنه‌ای در خیابان می‌مانیم» که امیدوارم آین آدما تو ایران باشن! و مزخرف هم نگفته باشند و خوشحالمان کنند. یه عده می‌گن 25 بهمن، روز خشم است و باید در روز خشم با خشم شعار بدیم «مرگ بر دیکتاتور، چه با موتور یا شتر» که باز هم امیدوارم این‌ها هم تو ایران باشن و فریاد میلیونی‌شان، مرا خجالت داده و خوشحال کند. اما برای شعار دادن هم که باید شجاع باشی. برای شجاع بودن هم که هم باید آماده‌یه کتک‌خوردن و خونین‌ومالین‌شدن و زندان و بی‌کاری باشی و هم احتمالن باید نبودت، ضربه‌یه سختی به خانواده‌ات وارد نکنه. برای اینکه خیلی‌ها هم شجاع بشن هم که باید شدت ضربه‌خوردن رو کم کنی. جرم به خیابان آمدن هم که با جرم «مرگ بر دیکتاتور» گفتن خیلی فرق داره. خیلی از مردم هم که می‌ترسن پشت تلفن بگن مرگ بر خامنه‌‌ای. «راه‌پیمائی‌یه سکوت» هم که افراد بسیار بیشتری را به خیابان می‌آره. موضوع مهم هم اینه که مردم بیان تو خیابون که صرف حضور مردم تو خیابون خودش بزرگ‌ترین جنبش و شعاره. پس خواهشن و لطفن فقط دعوت به «راه‌پیمایی در سکوت» کنید تا شاید عمو و خاله و بابا بزرگ هم شجاع بشوند. سرنگونی دیکتاتور رو هم تا اطلاع ثانوی! بذارید برای 25 خرداد. مرسی!